Hoe het begon
Als jonge gast geïnteresseerd in luchtsporten, was het niet ongewoon om op zoek te gaan naar een opleidingscentrum waar je een valschermsprong kon maken. In 1976 had je de mogelijkheid om via Bloso een kamp te volgen en 10 valschermsprongen uit te voeren. Dit ging door in Herentals en de sprongen werden uitgevoerd in Schaffen onder leiding van twee gemotiveerde instructeurs uit het Antwerpse. We kregen een grondopleiding van een tweetal dagen en daarna sprongen we dagelijks bij prachtig weer. Tegen vrijdagavond waren alle 10 sprongen achter de rug.
In mijn eerste jaren van de valschermsport was het de bedoeling om zoveel mogelijk aan wedstrijden deel te nemen en dit in verschillende disciplines. Dat was op individuele basis voor PA wedstrijden en later in team verband voor RW / CRW wedstrijden.
Tussen het springen door had ik ook interesse voor uitrusting en valschermmateriaal. In de omgeving van Diest woonde Omer Suy, die beroepsmatig een valschermtechnicus was en na zijn uren waren we daar altijd welkom. Dus regelmatig, na de dienst, zaten we bij Omer te kijken en te overleggen over valschermmateriaal, hoe je dat keurde en herstelde. Het bouwen en ontwerpen van alle soorten valschermen werd er besproken, dit met ontwerpschetsen die Omer had uitgewerkt.
Rond 1989 zijn we dan een cursus gaan volgen om aan valschermmateriaal te werken. De volgende stap was een stage volgen bij verschillende fabrikanten. Een van de eerste stages was bij Thomas s’Sports (Lofty) in Groot-Brittannië. Daar mochten we drie weken meedraaien in hun herstellingsdienst, waar riggers met een pak ervaring ons veel bijleerden.
Wat later kregen we de kans, om in de Verenigde Staten, bij een aantal fabrikanten een stage te volgen. Aansluitend konden we het tweejaarlijkse symposium van de Parachute Industry Association volgen. Het rigger educatie program (FAA) volgden we twee jaarlijks van 1996 tot 2013.
Het was ook noodzakelijk om een werkplaats uit te bouwen wat we dan ook deden. Om bepaalde werken te kunnen uitvoeren waren we ook genoodzaakt om te investeren in machines en materiaal. Zo konden we eind de jaren negentig ook uitbreiden naar de fabricatie van veiligheidsharnassen voor de luchtvaart en helikopter load equipment. Later in 2000 hadden we ook fabricaties voor kleine UAV-toestellen betreft recovery parachutes. Ondertussen blijven we ook verder werken aan valschermmateriaal.
.jpg)
Dat smaakte naar meer. Het jaar daarop was het evident om lid te worden van paraclub Moorsele, en verder te werken naar de volgende stappen in het springen. Ondertussen was er ook zoiets als dienstplicht, wat ook een uitdaging was en gezien men daar ook een paar sprongen kon maken, was de keuze voor een actieve dienstplicht vlug gemaakt.
Ondertussen was men in de sport volop aan het overschakelen van ronde koepels naar vleugelvalschermen. Vliegen met een vleugelvalscherm was een andere benadering van de valschermsport.
How it started
As a young guy interested in aerial sports, it was not uncommon to look for a training centre where you could make a parachute jump. In 1976 you had the opportunity to follow a camp through Bloso and make 10 parachute jumps. This took place in Herentals and the jumps were performed in Schaffen. Under the guidance of two motivated instructors from Antwerp. We got a ground training of two days and after that we jumped daily in beautiful weather. By Friday evening all 10 jumps were done.
Meanwhile, in the sport they were switching from round domes to wing traps. Flying with a wing parachute was another approach to parachuting.
In my first years of parachuting it was my intention to participate as much as possible in competitions in different disciplines. This was on an individual basis for PA competitions and later in team context for RW / CRW competitions.
In my first years of parachuting it was my intention to participate as much as possible in competitions in different disciplines. This was on an individual basis for PA competitions and later in team context for RW / CRW competitions.
Around 1989, we followed a course to work on parachute equipment. The next step was an internship at various manufacturers. One of the first internships was at Thomas s'Sports (Lofty) in Great Britain. There we were allowed to work for three weeks in their repair service, where riggers with a lot of experience taught us a lot.
A bit later, we got the chance to do an internship in the United States with a number of manufacturers. This was followed by the biennial symposium of the Parachute Industry Association. The rigger education program (FAA) we follow two yearly from 1996 to 2013
It was also necessary to build a workshop which we did. In order to be able to carry out certain works, we were also forced to invest in machines and equipment. At the end of the nineties we were able to expand into the manufacture of safety harnesses for aviation and helicopter load equipment. Later in 2000, we also had manufacturing of small UAVs for recovery parachutes. In the meantime, we also continue to work on parachute equipment.
In between jumping I was also interested in equipment and parachute equipment. Against Diest lived Omer Suy, who was a professional parachute technician and after his hours we were always welcome there. So regularly, after the service, we sat at Omer to check and discuss parachute equipment, how you judged it and how you recovered it. The construction and design of all kinds of parachutes were discussed, with design sketches that Omer had worked out.
.jpg)